Łatwiej powiedzieć
Łatwiej powiedzieć Została opracowana w dziewiętnastym wieku, konieczna jest znajomość dużej ilości przysłów , przy okazji można nauczyć się bardzo wielu nowych. Dzięki tej grze wiele osób pozbywa się wstydu do występowania przed publicznością a dla osób towarzyskich to znakomita okazja do zaprezentowania własnej osoby. Gra się w nią w co najmniej cztery osoby. Nie mam tutaj żadnych dodatkowych elementów. Stopień trudności zależy wyłącznie od uczestników wydarzenia, mogą w nią grać zarówno dzieci jak i dorośli. W dobrym towarzystwie gra może się toczyć nawet cały wieczór. Są dwie wersje tej gry, jedna z nich polega na tym , że jedna osoba wychodzi z pokoju , reszta wymyśla przysłówek , następnie dana osoba wraca i musi odgadnąć przysłówek. Można odgrywać scenki lub też zadawać pytania. Dla osób o dużej wyobraźni gra może być bardzo zabawna. Można stwierdzić , że jest kolejna wersja kalamburów , z tym wyjątkiem , że zostały tutaj wprowadzone pewne poprawki, które są bez wątpienia bardzo dobre i skłaniają do zagrania. Zapewne istotnym plusem w tej grze jest to, że toczona jest w całkowitych ciemnościach , co szczególnie dla młodszych uczestników zabawy stanowi o dreszczyku emocji. Liczba graczy powinna wynosić co najmniej osiem osób , jednak w tym przypadku im więcej tym lepiej. Jedyne czego potrzebujemy do jeden długopis ora bardzo duży dom, najlepiej ponury i mroczny. Gra przeznaczona dla osób dorosłych oraz dla tych troszeczkę starszych dzieci. Jedna runda trwa przeważnie co najmniej godzinę , zależne jest to od liczby uczestników i wielkości domu. Na początku kartkę papieru drzemy na kawałki , zgodnie z ilością uczestników. Składa się do jednego pudełka i następuje losowanie , osoba , która wylosowała papierek z krzyżykiem jest tzw. mordercą. Gdy światło zostanie już zgaszone , morderca krąży po pokoju i domu , chwyta swoje ofiary , które wydając krzyk zmuszają uczestników do znieruchomienia. Celem gry jest oczywiście identyfikacja mordercy, osoba poszukująca po każdej zbrodni , zapala światło i przesłuchuje graczy , dokonując następnie wyboru co do dalszej gry. Blefowanie sprawia , że szachraj jest grą niezwykle atrakcyjną. Mówi się, że niektórzy bywalcy barów swego czasu zwykli rozstrzygać kto tym razem zapłaci za rachunek. Trzeba przyznać bardzo niekoleżeńska postawa. Bierze w niej udział czterech lub większa ilość graczy. Jedyne czego potrzebujemy to spora liczba malutkich przedmiotów np. monet. Stopień trudności w tej grze nie jest wysoki bowiem o wszystkich decyduje tu po prostu szczęście, oczywiście koniecznie trzeba mieć pojęcie o wcześniej wspomnianym blefowaniu. Nadaje się zarówno dla dzieci jak i dla dorosłych. Z puli wszystkich przedmiotów gracze otrzymują po trzy przedmioty, następnie w tajemnicy przed resztą ekipy chowają je w dłoni. Poczym następuje licytacja, gracze mówią ile mają rzeczy w swej dłoni. Pierwszy podaje swoją liczbę , każdy następny podaje inną. Wygrywa osoba , która powiedziała liczbę najbliższą prawdzie. Niewątpliwie osoba rozpoczynająca ma największe pole od popisu jednak i nie ma po co blefować gdyż nie przewidzi co powie reszta stawki.
